در طول دهه آخر قرن بيستم، افزايش آبهاي زيرزمين باعث
كاهش اهميت بحران آب در مقياس محلي، منطقه اي و حتي جهاني شد. استفاده
از آب جهت آبياري مزارع، منابع آب را تحت تنش قرار داد. در هر حال
مديريت منابع آب زيرزميني به شناخت موقعيت منابع، نقشه، مدل، حجم و
ميانگين جايگزيني ساليانه و كيفيت شيميايي آبهاي زيرزمين نيازمند است.
در مجموع، منابع آبهاي خشكي كمتر مي شود.
تلاش گسترده جهاني كه جهت مديريت منابع آب زيرزمين توسط
تعدادي از آژانسها صورت مي پذيرد به برنامه جهاني تشخيص و نقشه
برداري آبشناسي(4WHYMAP) موسوم است.