استفاده از نور بعنوان وسيله اي براي ارتباط، پديده اي جديد نيست. بشراوليه از نور براي ارسال پيام استفاده مي كرد و با فرستادن علائم بصورت دود كه خود نوعي ارتباط نوري بود مقاصد خاصي رابه ديگران ابراز مينمود. تا مدتها دود تنها وسيله ارتباطي ميان افراد قبايل دور از هم بشمار ميرفت. بشر پس از مدتي دريافت كه از نور ميتوان براي فرستادن پيام و رمز از طربق فانوسهاي دريائي نيز بهره بگيرد. تجربيات اوليه و ا بتدائي بشر در قرون بعد بصورت پيشرفته تر بكار گرفته شد.
براي برقراري ارتباط و انتقال پيام وجود فرستنده و گيرنده و محيط انتشار ضروري است. در سيستمهاي مخابراتي كابل بعنوان يكي از محيط هاي انتشار و انتقال اطلاعات از فرستنده به گيرنده بكار مي رود. بشر از مدتها پيش فكر استفاده ازكابلهاي ديگر بجاي كابل فلزي را در سر مي پروراند و براي جايگزيني سيستم كم هزينه اما داراي كيفيت بهتر و كاربرد بيشتر "شيشه و نور"  را براي ارسال اطلاعات، راه حل منطقي و مناسبي يافت و در نهايت الياف نوري را مناسب تر از كابلهاي فلزي تشخيص داد.
اولين كساني كه در قرون اخير به فكر استفاده از نور افتادند، انتشار نور را در جو زمين تجربه كردند. اما وجود موانع مختلف نظير گردوخاك، دود، برف، باران، مه و... انتشار اطلاعات نوري در جو را با مشكل مواجه ساخت. بعدها استفاده از لوله و كانال براي هدايت نور مطرح گرديد. نور در داخل اين كانالها بوسيله آينه ها و عدسي ها هدايت مي شد، اما از آنجا كه تنظيم اين آينه ها وعدسيها كار بسيار مشكلي بود اين كارها هم غير عملي تشخيص داده شد و مطرود ماند.