قسمتی از متن:
بيش از يک دهه از اجراي رويکرد خصوصي سازي سازمانهاي دولتي توسط مراجع ذيصلاح تصميم گيري کشورمي گذرد و امروزه بطور جدي شاهد تغيير فضاي کسب و کار سازمانها از محيط حمايتي به رقابتي و حرکت و رشد موسسات در فصل نوين اقتصاد کشور هستيم. در چنين محيطي سازمانها براي بقاء و کسب موفقيت پايدار، نيازمند مديريت مدبرانه و صحيح با اتکا بر منابع محدود و ارزشمند هستند. از سوي ديگر ظهور روزافزون رقباي کوچک و بزرگ در بخشهاي مختلف صنعت و خدمات، خرد شدن بازار به بخشهاي کوچکتر، تغيير تعريف مخاطب(هدف) سازمان از مشتريان به ذينفعان، تمرکز بر تامين انتظارات و نيازهاي کليه ذينفعان، تلاشي مضاعف را براي حفظ و توسعه سازمان مي طلبد.
در اين راستا، طي دهه هاي اخير، انديشمندان علم مديريت با تکيه بر تجارب سازمانهاي موفق و پيشرو، همواره در پي يافتن راه حلهايي براي بهبود وضعيت و حرکت به سوي تعالي بوده اند که نتيجه تحقيق و مطالعات آنها، منجر به خلق ابزارهايي همچون  5S،TQM ،BSC  ،ISO،SIX SIGMA،PM ،CRM  و ... شده است که هر کدام از اين ابزارها در صورت به کارگيري صحيح در زمان و مکان مناسب، مي تواند منافع مادي و غير مادي بيشماري را براي سازمانها به همراه داشته باشد. اما با توجه به خواست و انتظار هميشگي مديران ( بويژه در سازمانهاي ايراني) و نوع نگاه آنها به چنين ابزارهايي که متکي بر نتايج حاصله (نتيجه مداري) است، معمولاً خروجي حاصل از بکارگيري اين فنون، در حد انتظار نبوده است. اما به موازات پيدايش تکنيکهاي مديريتي متنوع، مدلهاي تعالي سازماني از دهه 1950 ميلادي متولد شدند. مدلهاي تعالي سازماني با الگو برداري از شرکتهاي موفق دنيا توانسته اند چارچوب مناسبي را براي مديريت سازمانها در محيط رقابتي ارايه کنند. ويژگي بارز اين مدلها، نوع نگرش به سازمان (کل نگري) است که به مديريت اين امکان را مي دهد تا ضمن ارزيابي و مداقه سازمان تحت امر خود، بتواند آن را با ساير سازمانهاي مشابه مقايسه کند. از سوي ديگر، مدل ها معمولاً بگونه اي طراحي شده اند که امکان استفاده از تکنيکهاي مختلف را براي سازمان فراهم مي سازند.