مقدمه:
مدتی است كه نوعی ازدواج در جوامع دانشگاهی ما به عنوان عالی ترین مكان فرهنگی، تحقیقاتی و اطلاعاتی رواج پیدا  كرده و بحثی به نام «ازدواج دانشجویی» را در بین علماء، اساتید، خانواده ها و جوانان رواج داده است. ما نیز بر آن شدیم به سهم خود این نوع پیوند را از زوایای متفاوت مورد تحلیل قرار دهیم.
ازدواج از طریق پیوند عاطفی، روانی و جسمانی بین زن و مرد به عنوان عناصر اصلی تشكیل دهنده ی نهاد خانواده برقرار می شود و اشتراك منافع، عقاید، سازماندهی، هدفمندی و برنامه ریزی را طلب می كند تا به صورت ازدواجی موفق جلوه گر شود.
ازدواج موفق در فرهنگ های مختلف تعابیر متفاوتی دارد. اما آنچه درتمام نظامهای عقیدتی و فرهنگی دنیا به عنوان  مهمترین خصیصه ازدواج موفق ذكر می شود آن است كه پیوند سالم و ازدواج زنده ، تداوم در تفكر طرفین را به همراه  خواهد داشت. بدان صورت كه با توجه به خواسته ها ، انتظارات و نیازهای خود و درنظر گرفتن هنجارهای جامعه به آنچه معقول و منطقی است دست یابند. عبارتی وجود دارد كه در عین كوتاهی، به اندازه یك زندگی مشترك حرف به همراه دارد. «طلاق عاطفی!» و این بدان معنی است كه زوجین علیرغم آنكه با هم و در زیر یك سقف زندگی می كنند، تنها سعی كرده اند در ظاهر،  كنارهم باشد. اما در عمل همدردی، همدلی، تفاهم واحترام متقابل، تكمیل و تكامل، و عشق از كانون خانواده رخت بربسته و مهمترین شرط  و كاركرد نظام خانواده كه همانا محبت، عشق ورزی و تكامل است در آن رعایت نمی شود.