تاریخچه:
فولادهای زنگ نزن دوپلکس، به معنی فولادهایی با ریزساختار مخلوط آستنیت و فریت (به مقدار تقریبا مساوی) ، تقریبا به مدت 80 سال است که وجود دارند. انواع اولیه ی این فولادهای آلیاژی از آهن، کروم، نیکل و مولیبدن بودند.اولین گون چکش خوار این فولادها در سال 1930 در سوئد تولید شد.این گونه به منظور کاهش مشکلات خوردگی بین دانه ای در فولادهای زنگ نزن آستنیتی پر کربن توسعه پیدا کردند.

یکی از اولین گونه های فولادهای دوپلکس که به طور خاص برای بهبود مقاومت در برابر ایجاد ترک در اثر خوردگی تنشی در محیط های کلریدی (SCC) توسعه پیدا کرد،3RE60  بود. نسل اولیه ی فولادهای دوپلکس کاربری بسیار خوبی داشتند، اما دارای محدودیت هایی در حالت جوش داده شده بودند. این فولادها فاقد نیتروژن بوده و ناحیه ای از جوش ها که تحت تاثیر حرارت قرار می گرفتند (HAZ) به دلیل مقادیر بالاتر فریت چقرمگی پایین تری داشتند، در حالی که مقاومت خوردگی این مناطق نیز به طور قابل توجهی کمتر از فلز پایه بود. اما از پیشرفت های که با دی کربوره کردن آرگون اکسیژن ممکن شد افزایش عمدی نیتروژن به عنوان عنصر آلیاژی بود.آلیاژ سازی نیتروژن فولادهای دوپلکس باعث بهبود چقرمگی و مقاومت خوردگی منظقه ی HAZ تا مقادیر مشابه با فولاد جوش داده نشده می شود.نیتروژن از طریق افزایش پایداری آستنیت، باعث کاهش سرعت تشکیل فازهای اینترمتالیک مخرب نیز می شود.